Rodzaje tańca orientalnego

American Cabaret Style – eklektyczny styl wykształcony w XX wieku w Stanach Zjednoczonych, w którym różnorodna muzyka i taniec mieszają się, tworząc nowy, ciekawy styl, którego charakterystyczną cechą jest nacisk na widowiskowość
i efektowność. Charakterystyczne elementy kabaretu amerykańskiego to praca
woalem (inna niż np. w klasyce egipskiej), gra na saggatach i taniec na podłodze.
Współcześnie często mieszany z Belly dance show

Pokaz tańca brzucha w Poznaniu, Shivaz Club & Restaurant, marzec 2012, fot. K. Cichocki

Beledi – taniec, z którego między innymi wywodzi się raqs sharqi. Jest bardzo różnorodny, może być zarówno ekspresyjny i wesoły, jak i dramatyczny oraz pełen napięcia. Zarówno taniec beledi, jak i muzyka do niego wykonywana, miały być wyrazem tęsknoty za „ojczyzną” oraz sposobem ekspresji uczuć i nostalgii ludzi zmuszonych do migracji ze wsi do wielkich miast

Belly dance show – jedna z nowoczesnych scenicznych odmian tańca orientalnego, kładąca nacisk na prezentację, pomysł i oryginalny scenariusz pokazu. Gatunek
ten pozwala zarówno łączyć technikę belly dance z innymi technikami tanecznymi
i ruchowymi, jak i wykorzystywać przeróżne rekwizyty (miecze, świece, dzbany itp.)
oraz elementy teatru tańca

Pokaz tańca brzucha w Teatrze Muzycznym w Poznaniu, fot. M. Hertmann

Drum solo – taniec wykonywany do utworu muzycznego, w którym używane są wyłącznie instrumenty perkusyjne. Zadaniem tancerki jest odzwierciedlenie poszczególnych uderzeń instrumentów, co często daje efekt zabawny i zalotny. Ze względu na widowiskowy oraz efektowny charakter drum solo stanowi często kulminacyjny punkt programu występu

Klasyczny taniec turecki – styl tańca o dynamicznej formule, uzupełniony elementami tańca romskiego, często wykonywany z użyciem zillsów (niewielki metalowy instrument perkusyjny, którym tancerka wygrywa sobie rytm), charakteryzuje się mniejszą izolacją
niż styl egipski

Meganse – odmiana klasycznego tańca orientalnego stworzonego na potrzeby dużej sceny. Charakteryzuje się zmienną muzyką, której poszczególne części różnią
się od siebie stylistycznie – występują dynamiczny rytm i drum solo, czypartie liryczne
i wesołe z wykorzystaniem ruchów tańca folklorystycznego. Zadaniem tancerki jest umiejętna interpretacja każdej zmiany muzyki. Jest to typowy taniec konkursowy, ponieważ daje możliwość zaprezentowania umiejętności tancerki

Pokaz tańca brzucha w Blue Note w Poznaniu, fot. Wojtek Owczarzak prochaina.pl

Melaya Leff – taniec miejski, odzwierciedlający otwarcie się Egiptu, szczególnie Kairu
i Aleksandrii na Zachód i nowoczesność w latach 20. XX wieku. Tancerka odgrywa rolę dziewczyny kokietującej mężczyzn (np. rybaków) siedzących na nabrzeżach. Zalotnie rozwija i na powrót zawija się w obszerną prostokątną chustę, symbol jej skromności, potrząsa nią i zarzuca sobie na ramiona. Kostium do melaya leff różni się
od kostiumów do tańca brzucha i tańców folklorystycznych: składa się z sięgającej
za kolana wąskiej sukienki, chustki na głowę ozdobionej pomponami, pantofelków
(również z pomponami) oraz – co najważniejsze – obszernej, czarnej chusty

Raqs Sharqi – zwany też klasycznym tańcem egipskim, charakteryzuje się rytmicznymi
i dynamicznymi ruchami bioder, miękkimi, falującymi ruchami klatki piersiowej oraz brzucha, a także delikatnymi gestami rąk i dłoni. To taniec pełen zmysłowości, wdzięku
i jednocześnie mający w sobie dumę, siłę i ekspresję

Pokaz tańca brzucha w Teatrze Muzycznym w Poznaniu, fot. M. Hertmann

Shaabi – styl tańca orientalnego wykonywany do muzyki shaabi – współczesnej popularnej muzyki arabskiej, charakteryzuje się znacznie większą niż w klasycznym raqs sharki swobodą, bywa chwilami nawet nieco wyzywający, nie ma nic wspólnego z tańcami folklorystycznymi. Można go utożsamiać z pop-beledi

Urodzinowe Orient Party w Klubokawiarni Tekila, czerwiec 2012, fot. M. Owczarczak

Tańce orientalne o zabarwieniu folklorystycznym:

Fellahi (taniec) – tradycyjny taniec popularny wśród fellahów – rolniczej ludności północnego Egiptu. Jego podstawą jest radosny, skoczny i szybki rytm fellahi, a głównym instrumentami używanymi do akompaniamentu – rababa (lub: rebab, rubab, czyli skrzypce o dwóch strunach) i mizmar (lub mismar, czyli obój). Prawie zawsze instrumentom towarzyszy śpiew. Taniec fellahi przedstawia codzienne życie rolników – zbieranie plonów, noszenie wody w dzbanach itp. Strój do fellahi to welon, który tancerka zawiązuje na głowie, czasem ozdobiony pomponami, szeroka i długa suknia w kwiatowe wzory, najczęściej z falbanami u dołu, oraz szal wiązany wokół szyi lub bioder

Ghawazee – określenie odnoszące się do plemienia najprawdopodobniej Romów (Cyganów) zamieszkujących Egipt, którzy przez wiele stuleci, mimo przejęcia religii i języka, kultywowali swój obyczaj: muzykę, specyficzny styl tańca, sposób ubierania, uprawiane rzemiosło. Po wygnaniu z Kairu w 1834 roku Ghawazee osiedlili się w południowym Egipcie, w regionie Said. Ghawazee tańczono, akompaniując sobie na tamburynach lub cymbałkach podobnych do tych, które dziś określamy jako saggaty. Strój Ghawazee opisuje się jako składający się ze spodniej bluzki noszonej z krótką, dopasowaną kamizelką, pełnej spódnicy lub spodni. Inny charakterystyczny element ubioru to rodzaj długiego, dopasowanego żakietu

Haggala – solowy taniec kobiecy wykonywany w środowisku beduinów, m. in. na terenie zachodniego Egiptu. Najczęściej tańczy się go w okresie żniw, który jest także okresem zaręczyn i ślubów. W tradycyjnej odsłonie tego tańca główną rolę odgrywa kobieta powoli przesuwając się wzdłuż rzędu klaszczących mężczyzn. Hagalla nie jest tańcem zalotów i flirtu, nie ma w niej elementów kokieteryjnych. Jest raczej prezentacją kobiecej osobowości, siły i dumy. Sceniczne odmiany hagalli są luźno inspirowane wersją tradycyjną – na potrzeby sceny taniec jest bardziej dynamiczny i wykonywany przez większą liczbę tancerek, również w grupach mieszanych

Taniec, obrzęd, rytuał - spotkanie z folklorem arabskim.
Muzeum Etnograficzne w Poznaniu.

Khaleegy – nazwa oznaczająca faktycznie region Zatoki Arabskiej (Zatoki Perskiej),

tj. kraje takie jak: Arabia Saudyjska, Kuwejt, Oman, Katar, Bahrajn i Zjednoczone Emiraty Arabskie, oraz umowna nazwa tańca wykonywanego przez kobiety tego regionu. Charakterystycznym elementem jest ruch głowy: tancerka przerzuca włosy z jednej

strony ramion na drugą, także: ruchy ramion i drobne kroki, co ma naśladować ruchy pawi. Specyficzny jest także strój do tańca khaleegy: obszerna zdobiona suknia zwana thobe al nashaar

Taniec, obrzęd, rytuał - spotkanie z folklorem arabskim.
Muzeum Etnograficzne w Poznaniu.

Raks assaya – taniec charakterystyczny dla folkloru egipskiego, wykonywany najczęściej z jedną, ale bywa także z dwoma, a nawet trzema laskami. Posiada wiele odmian, z których najpopularniejsze to taniec z laską saidi i taniec z laską beledi. Saidi jest domeną mężczyzn, bywa jednak tańczony również przez kobiety. Taniec z laską beledi jest wesoły i swobodny, większą rolę odgrywa w nim praca bioder. Obie odmiany tańca różni także kształt laski – w saidi wykorzystuje się prosty kij, w beledi laska jest zakrzywiona

Saidi – skoczny i energiczny taniec ludowy wywodzący się z Górnego Egiptu, tańczony zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn. Męska wersja saidi to rodzaj improwizowanej walki na kije. Wersja kobieca różni się od męskiej innym charakterem, zamiast kija stosuje się laseczkę (raks assaya), całość jest delikatniejsza i subtelniejsza. Istnieje również wersja saidi określana także jako „horse dance”, czyli taniec konia. Charakterystycznymi ruchami w saidi są wszelkie podskoki i naskoki, tancerki używają strojów folklorystycznych, takich jak długie galabije z pasem na biodrach i chusty na głowie

 

 

Źródło informacji:

http://www.belly-dance.pl/index.php?option=com_glossary&Itemid=21